چرا استعفا؟!
به گزارش محفل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز
رؤیا صدر
#استعفای_شینزو_آبه نخست وزیر ژاپن به علت آن چه او: «احساس خستگی به خاطر بیماری و از دست دادن اعتمادبه نفس برای خدمت به ژاپنی ها» خوانده، این سؤال را به ذهن می آورد که چرا مقامات ژاپنی هنگام خستگی و بیماری استعفا می کنند ولی مقامات ایرانی تاآخرین نفس به صندلی قدرت می چسبند؟ ریشه این امر به نظرم این هاست:
چون مقامات ایرانی، در راه خدمت به مردم خستگی نمی شناسند ولی ژاپنی ها اهمیتی برای خدمت به مردم قائل نیستند و زود خسته می شوند.
چون اعتمادبه نفس مقامات ایرانی بالاست ولی مقامات ژاپنی به خاطر رویارویی با بحران های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی اعتمادبه نفس شان را ازدست داده اند.
چون مسئولیت در ایران، رسالت و تکلیف الهی محسوب می شود؛ ازاین رو مسئولین خداترس و مخلص و متعهد هیچ وقت عمل به تکلیف و رسالت الهی را قربانی خستگی و فرسودگی و ناکارآمدی و کهولت نمی کنند.
چون در ایران بر مبنای قانون بقای مسئولیت، مسئولیت در افراد از بین نمی رود بلکه از مسئولیتی به مسئولیت دیگر منتقل می شود ولی ژاپنی ها به قوانین اهمیت نمی دهند.
چون مقامات ژاپنی خودخواه اند، فکر بیماری و سلامتی خودشان هستند ولی مقامات ایرانی در راه خدمت به مملکت و مردم اصلاً دغدغه بیماری و سلامتی خودشان را ندارند.
چون در ژاپن برخلاف ایران آزادی نیست و مقامات آزاد نیستند که علیرغم پیری و بیماری تا هر وقت عشق شان کشید سر پست شان بمانند.
چون ژاپنی ها بی جنبه اند و فکر می کنند بیماری مساله مهمی است درحالی که در ایران اگر کسی از یک بیماری رنج نبرد و جوانمرگ نشود عجیب است.
چون ژاپنی ها فکر می کنند مسئولیت، بازی-بازی است و وقتی آدم سوخت، باید برود کنار ولی ایرانیان مسئولیت را جدی می گیرند و آنرا بازی تلقی نمی کنند و این جوری نیست که وقتی سوختند بکشند کنار.
چون مقامات ایرانی تاآخرین نفس تشنه خدمت به مردم اند، درحالی که مسئولین ژاپنی فقط فکر این هستند که تا چه زمانی می توانند کار کنند و چندان تشنگی در ارتباط با خدمت به مردم ندارند.
چون مقامات ژاپن شایسته ترین نیستند و کارآمدتر از آنها زیاد است و به محض عود بیماری و ناتوانی جایگزین می شوند ولی در ایران از هر صاحب قدرت فقط یکی داریم و حیف است تا دم مرگ خدمت نکند.
چون ژاپن مثل غرب غارتگر درحالی که سقوط اخلاقی بوده در آن جا بنیان خانواده سست و متزلزل است و برای مقاماتش احراز پست و مقام اعضای فامیل پشیزی ارزش ندارد درحالی که مقامات ایرانی به محض احراز پست، دست فامیل و دوست و آشنا را در همان اطراف شان بند می کنند و راضی نمی شوند که به قیمت سرگردانی و بیکاری آنها، استعفا کنند.
چون انجام مسئولیت در ژاپن به تمرکز و دقت شبانه روزی نیازمند است و از آدم مریض و خسته برنمی آید ولی در ایران سیستم مدیریت معمولاً به شیوه پیشرفته اتوپایلت صورت می پذیرد و خستگی و ناتوانی مدیر در هدایت آن چندان نقشی ندارد.
چون برای ژاپنی ها مقامات دون دنیوی مهم می باشد و وقتی ببینند نمی توانند از پس کار برآیند کنار می روند ولی برای مقامات ما، جیفه دون دنیوی اهمیتی ندارد که ذهن و وقت و فکرشان را صرف کنار گذاشتنش بکنند.
منبع: mahfel110.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب