مسطورا، ۲۵؛
برنامه نظام اسلامی بازسازی دنیا و آخرت همزمان با هم است
به گزارش محفل، برنامه نظام اسلامی هم در بین برنامه هایی که مصلحان دنیا و دولت ها و آورندگان پیام های جدید مطرح می کنند، استثنایی است در این برنامه، بازسازی دنیا و آخرت با هم است.
خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: انسان در طول تاریخ، تمامِ همتش پاسخ به نیازهایش بوده، چون که انسان ذاتاً موجودی نیازمند آفریده شده است. خطر مهلکی که در کمین انسان است، از یک سو تشخیص نادرست نیازهایش است و از طرفی تجویز پاسخ های نادرست به این نیازها. ارمغان انبیای الهی برای عبور دادن انسان ها از این گردنه پرخطر، چیزی نیست مگر تعالیمی از جنس وحی الهی؛ قرآن کریم آن تحفه گران بهایِ بی نظیرِ شفابخشِ هدایت کننده ای است که به واسطه حضرت محمد (ص) از سوی خدای متعال برای انسان فرستاده شده است. انسان به سرمنزل آرامش، اطمینان و رضایت مندی در این دنیا نمی رسد مگر به واسطه استمداد و بهره مندی عملی از این کتابِ باعظمت.
قرآن کریم، حقایقی را به انسان تعلیم می دهد که انسانِ قرن بیست ویکم، با وجود تمام پیشرفت های مادی بشری که به دست آورده است هیچ وقت توان و امکان دانستن آنها را نداشته و ندارد، حقایقی که اگر برای انسان آشکار شود و به آنها عمل کند، سبب قدرتمندی و رستگاری اش می شود. بنابراین فقط کسانی می توانند از گمراهی آشکار بیرون بروند و به سمت تباهی نروند، که مورد تعلیم کتاب خدا قرار گرفته باشند. قرآن، کتاب حکیم، کتاب کریم و کتاب هدایتی است که هرکسی با آن نشست وبرخاست نماید، بینایی او افزوده می شود و قلب او به نور هدایت روشن و توانش برای پیمودن راه حق مضاعف می شود.
بهره مندی از قرآن، فقط با انس و ارتباط مداوم با این چشمه نورانی است که محقق می شود. حفظ قرآن شاید جز بهترین راهکارهای ایجاد انس و ارتباط مداوم با قرآن کریم باشد. حفظ قرآن اگر همراه با فهم و استفاده مکرر آیات در زندگی باشد، می تواند بهانه انس بیشتر ما با قرآن کریم شود. باید تلاش شود تا حفظ قرآن کریم مقدمه جاری شدنِ قرآن در صحنه های متعدد زندگی یکایک انسان ها شود. متن زیر حاصل تلاش دارالقرآن کریم برای تبیین و همینطور حفظ موضوعی آیات قرآن کریم است که در ایام ماه مبارک رمضان تقدیم نگاه شما می شود.
آنچه در ادامه می خوانید بخش بیست و پنجم مجموعه «زندگی با آیه ها» برگرفته از کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن حضرت آیت الله خامنه ای است: مَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ ۖ وَمَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ ترجمه تدبری آیه ۲۰ شوری
«مَن کَانَ یُرِیدُ حَرۡثَ ٱلۡأٓخِرَةِ» هرکسی محصول اخروی و نامحدود از کارهایش بخواهد، «نَزِدۡ لَهُۥ فِی حَرۡثِهِۦۖ» نتیجه و محصول عملش را افزایش می دهیم. پس اتصال نتیجه‌ی اخروی به عملش حفظ می شود و محصول عملش است. اما متناسب با همان عمل، محصول عمل را بسیار زیادتر می نماییم. «وَمَن کَانَ یُرِیدُ حَرۡثَ ٱلدُّنۡیَا» و هرکسی محصول دنیوی از کارهایش بخواهد، «نُؤۡتِهِۦ مِنۡهَا» از همان دنیا یک قسمتی به او می دهیم. فقط یک نتیجه‌ی دنیوی و محدود از اعمالش، هر مقداری که باشد، به او می دهیم. «وَمَا لَهُۥ فِی ٱلۡأٓخِرَةِ مِن نَّصِیبٍ» ولی از محصول اخروی هیچ سهمی نخواهد داشت! یعنی اتصال محصول به عمل، تابع نیّت هم هست و خدا تاکید می کند نیت دنیوی از عمل، هیچ نتیجه‌ی اخروی ندارد.
بلبل یا جغد
ذهن ما باغچه است، گل در آن باید کاشت
و نکاری گلِ من، علف هرز در آن می روید
گل بکاریم بیا، تا مجال علف هرز فراهم نشود
ذهن و زندگی ما، یا بگو دنیای ما، به باغچه می ماند و هر چه می نماییم انگار که می کاریم.
چون بکاری جو نروید غیر جو
آدمی هم اگر به انگیزه‌ی آبادی دنیا بکارد، آبادی آخرت برداشت نمی کند، باآنکه در دنیا بی نصیب نمی ماند. «وَمَن کَانَ یُرِیدُ حَرۡثَ ٱلدُّنۡیَا نُؤۡتِهِۦ مِنۡهَا» ولی دیگر در آخرت خبری نیست «وَمَا لَهُۥ فِی ٱلۡأٓخِرَةِ مِن نَّصِیبٍ» یعنی در آخرت خانه خراب است و مثل جغدی ست که به ویرانه می رود.
ولی اگر به انگیزه‌ی آخرت کار و کوشش کند، مثل بلبلی ست که به باغ گل می رود، خانه‌ی آخرتش آباد می شود صدچندان! و انگار که زعفران کاشته باشد سودی سرشار می برد «مَن کَانَ یُرِیدُ حَرۡثَ ٱلۡأٓخِرَةِ نَزِدۡ لَهُۥ فِی حَرۡثِهِۦۖ» البته مسلّم است که در دنیا هم بی نصیب نخواهد بود.
دو روی یک سکه
بعد از اصل توحید، از همه‌ی اصول اسلامی بالاتر، اصل قیامت است. اگر انسان به قیامت معتقد نباشد ولو به خدا [هم] معتقد باشد باآنکه این ها از هم تفکیک ناپذیر است اگر درصورتیکه کسی توجه نکرد که لازمه‌ی اصل اعتقاد به توحید، اعتقاد به قیامت است و معتقد نشد به قیامت، همه‌ی ارسال رسل و انزال کتب و آوردن احکام، لغو خواهد بود. اصلاً نبوت و برنامه دهی از جانب پیغمبران، بر پایه‌ی وجود زندگی پس از مرگ است. اگر زندگی پس از مرگ نباشد، این سبک برنامه ریزی، این سبک سفارش کردن مردم و این جور دعوت مردم، یک کار لغوی خواهد بود، بی فایده خواهد بود. [۱]
تمام محیط زندگی ما، تمام تلاشهای دنیایی ما، بخشی از آخرت است. دنیا و آخرت جدا نیست. بد، آن است که این تلاش مادی روزمره در ارتباط با زندگی این نشئه را شما با نیت بد انجام دهید. آن دنیای مذمومی که گفته اند، اینست.
اما این نشئه، از آن نشئه جدا نیست. این عالم، از آن عالم جدا نیست. این عالم، مزرعه‌ی آن عالم است. مزرعه یعنی چه؟ مگر می شود محصول را از غیر مزرعه چید؟ این، نهایت وحدت و هماهنگی و یکی بودن را می رساند. [۲]
برنامه‌ی نظام اسلامی هم در بین برنامه هایی که مصلحان دنیا و دولت ها و آورندگان پیام های جدید مطرح می کنند، استثنایی است. در این برنامه، بازسازی دنیا و آخرت با هم است. نظام اسلامی می خواهد دنیای مردم را آباد سازد؛ اما نمی خواهد به آن اکتفا کند. دنیا و آخرت در نظام اسلامی و در برنامه‌ی این نظام، توأمانند. انسان ها باید زندگی را سرافراز و با رفاه بگذرانند؛ اما این رفاه و آسایش و هرچه که این آسایش را برای انسان ها فراهم می آورد، همه و همه مقدمه برای رضای الهی است. [۳]
آبادکردن روی زمین، اگر با هدف خیر و صلاح بشریت انجام گیرد، عین آخرت است. این، همان دنیای خوب است. دنیایی که مذمّت شده است و نباید دنبالش برویم، دنیایی است که ما را، نیروی ما، تلاش ما و همت ما را متوجه خود می کند و از طریق بازمان می دارد. [۴]
[۱] تفسیر سوره‌ی تغابن، آیت الله خامنه ای، ص ۹۴.
[۲] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۷۲.۱۰.۲۰
[۳] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۷۳.۰۳.۱۴
[۴] بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۷۲.۱۲.۱۳
منبع: محفل
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب